บนเกาะที่ไม่มีอาหารและน้ำดื่ม คนที่แข็งแรงจะอยู่ได้ไม่เกิน 30 วัน ระหว่างการขอความช่วยเหลือซึ่งไม่เห็นวี่แววจำเป็นต้องหาวิธีที่เหมาะสมในการกลับเข้าฝั่ง

 1 หาเสบียง

 2 ผูกแพ

ซึ่งช่วงนี้เปรียบได้กับมะเร็งระยะที่ 1 และ 2

หากเราสามารถหาเสบียงและผูกแพได้ทัน เรายังสามารถกลับฝั่งได้ด้วยตัวเอง แต่หากเวลาผ่านไปจะครบ 1 เดือนแล้ว เรายังคงเห็นว่าไม่สามารถที่จะเตรียมการเหล่านี้ได้แน่ เราก็อาจตัดสินใจ ว่ายน้ำกลับขึ้นฝั่งก่อนนาทีสุดท้ายจะมาถึง

เมื่อเราลอยคอถึงกลางทะเล ความหิว ความเหนื่อยทำให้เราหมดแรง และเริ่มจมลง ในขณะที่กำลังจมลง อากาศในปอดที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด จะทำให้เราต้องใช้อย่างประหยัด

เช่นเดียวกับโรคมะเร็ง ที่ต้องใช้อาหาร การหายใจและการขับถ่าย เข้าช่วย แต่ต่างกันตรงที่ ความหวัง เพราะถ้าเราเห็นฝั่ง เราก็จะสู้จนเฮือกสุดท้าย แต่หากเราลอยคออยู่กลางทะเลแบบไม่เห็นฝั่ง เราจะค่อยๆปรุงและจมลงทะเลไปในที่สุด

อุทธาหรณ์เรื่องนี้ สอนให้เรารู้ว่า ถ้าจะต้องต่อสู้กับมะเร็งร้ายนั้น เราจะต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน มีอาหารและน้ำดื่มที่เป็นด่าง มีการขับถ่ายของเสียออกอย่างรวดเร็ว และ ใช้ออกซิเจนอย่างรู้คุณค่ามากที่สุด